THUIS!

We zijn thuis. De terugreis was een tamelijk bijzondere onderneming van 37 uur. We vertrokken per bus naar de boot, vervolgens met de bus terug naar Cebu. Vandaar door naar het vliegveld waar we afscheid namen van onze Filipijnse begeleiders: onze onovertroffen begeleidster Diane en de LDP studente Val. (LDP studenten zijn voormalige kinderen uit Compassion projecten die de kans kregen om te studeren) Daarna een vlucht van 12 uur op weg naar Dubai. We waren inmiddels zo lang onderweg dat ik ieder besef van tijd begon kwijt te raken. In Dubai (in Filipijnse tijd midden in de nacht) hadden we een tussenstop van 7 uur. We besloten in een taxi te springen om het hoogste gebouw van de wereld, de Bursj Khalifa van 828 meter te gaan bekijken. Het contrast tussen het chaotische Cebu en het aangeharkte Dubai kon niet groter zijn. Tussen de blinkende gebouwen en verlichte palmbomen waren gastarbeiders druk doende de stoepen en straten te poetsen en te dweilen. Overal waar je kon kijken waren shoppingmalls waarin Prada en Gucci hun spullen verkochten. In de taxi voerde een van de groepsleden een gesprek met onze Indiaase taxichauffeur. HIj vertelde dat hij 7 dagen per week werkte, zo'n 11 uur per dag. Het geld wat hij verdiende stuurde hij naar zijn familie in India. Zelf zag hij zijn gezin 1 keer per jaar als hij terugging naar India voor een vakantie. 

Na ons Dubai avontuur mochten we nog een vlucht van zo'n 7 uur naar Amsterdam maken. Aangekomen namen we met moeite afscheid van elkaar. Vreemd om zo veel met elkaar te delen en dan opeens uit elkaar te gaan. Maar ook heerlijk om naar huis te gaan. 

Thuis aangekomen was het ongeveer 5 uur 's avonds. Niks aan het handje, helemaal wakker, wat een bikkels waren we toch. We hadden ook tegen elkaar gezegd: niet meteen gaan slapen, wakker blijven tot de gewone bedtijd, dat is het beste om een jetlag te voorkomen. Nou, om 7 uur 's avonds lag ik in coma op de bank om pas zo'n 13 uur later wakker te worden.

Als we zo terug kijken op deze reis kunnen we nog niet helemaal bevatten wat er allemaal gebeurd is. De beelden en ontmoetingen flitsen door ons hoofd. De vuilnisbelt, de kinderen, de helden in de plaatselijke kerk, de tranen, het lachen, ons fantastische boottochtje en in het donker avondmaal vieren op het strand. De muziek die onze reisgenoten maakten, de wanhoop en de boosheid die we regelmatig voelden. De eindeloze hobbelreizen in ons busje. Het was een voorrecht om mee te mogen maken, het heeft ons veranderd. We voelen ook de verantwoordelijkheid om dit verhaal en de verhalen die we hebben gehoord door te vertellen aan iedereen die het maar wil horen. Daarom, voor wie ons gevolgd heeft: dankjewel! Hopelijk spreken we elkaar snel. 

Farah en Natalie