Rollercoaster

Wat een dag.

Vanochtend brachten de busjes ons terug naar het Compassion project waar we uitgenodigd waren om de zondagse kerkdienst mee te maken. Als eerbetoon werden we pontificaal op de eerste rij gezet. Nu zijn Filipino’s echt dol op zingen en vooral van heel HARD zingen. Dus op een volgens ons strategisch moment bewogen we ons zo onopvallend mogelijk naar achteren, weg, weg van de boxen. Onze pogingen om onzichtbaar te zijn mislukten natuurlijk jammerlijk. Op het moment dat onze gastheren en -vrouwen erachter kwamen dat er een paar professionele muzikanten in ons gezelschap zaten werd hun enthousiasme nog groter. Alle gasten moesten op het podium een lied zingen. Zo stonden Natalie en ik als twee nepartiesten naast een groep echte artiesten met microfoon op ons allermooist te playbacken terwijl we probeerden weg te vallen tegen het decor. Volgens mij viel het niet op.

De gastvrijheid hier is grenzeloos, dus na de dienst kregen we opnieuw eenzelfgemaakte lunch aangeboden. Bij aanvang ontstond er iets van opwinding: wat bleek, de familie die we gisteren op de vuilnisbelt bezocht hadden bleek ook in de dienst aanwezig te zijn. 

Dit bezoek was ons niet in de koude kleren gaan zitten. Reisleider Tiemen Westerduin en ik hadden vooraf een dossier met een foto gekregen van het project. Op de foto zagen we een mooi en keurig gezinnetje. We waren dan ook volledig overrompeld toen de projectleiders ons naar een onbeschrijfelijke plek brachten waar we een moeder met twee kleine kinderen aantroffen in een hutje tussen het stinkende vuil, zwermen vliegen, kakkerlakken en vlooien. Halverwege het bezoek huilden we mee met moeder Annalisa om het immense onrecht waar zij in leeft. Tiemen en ik keken elkaar aan en het was snel besloten: dit was onbestaanbaar. We hebben ter plekke aan de projectleiding gevraagd of zoon Prince door Compassion Nederland gesponsord kon worden. Dat kon. En nu hebben Natalie en ik er via Nobbe Mieras een kindje bij! 

Je kunt je dus de opwinding voorstellen toen we ons nieuwe sponsorkind Prince met zijn gezin in de kerk opnieuw ontmoetten. Ze werden uitgenodigd om mee te lunchen met de groep en verlegen schuifelden ze het afgetrapte lokaaltje in waar gedekte tafels met kip en rijst stonden. Het gesprek verliep een beetje stroef, de familie was blij maar ook verlegen. De sfeer ontdooide toen er een taart binnen gebracht werd om het heugelijke feit van de adoptie te vieren. Prince en Faith doken op de taart, vastbesloten om deze tot de laatste kruimel naar binnen te schuiven.We vroegen of we voordat we zouden vertrekken ze nog een keer mochten bezoeken in hun huisje. Dat mocht. Ze vroegen ons wel of we nog even wilden wachten omdat ze hun huisje eerst wilden opruimen...

Nadat Tiemen en de dominee met de vader van het gezin gebeden had vertrokken ze en het reisgezelschap volgde een kwartiertje later. Bij aankomst bij het huis hebben we als groep ter plekke een zegenlied voor de familie gezongen. En een van de Babyborns een nieuw thuis gegeven. (Ooooh dat was een glorieus moment...) En toen met knikkende knieën de bus weer ingestapt. Heel blij en heel verdrietig en dat allemaal door elkaar. 

In het hotel hebben we nog een uurtje training gegeven, daarom waren we immers meegekomen. En de dag werd afgesloten met een diner met Compassion alumni die vertelden over hoe hun leven verlopen is doordat ze als kind in een Compassion project opgenomen zijn. 

Veelsteveel. Allemaal veesteveel dat begrijp je.

Voordat we gingen spraken we een ambassadeur die al eerder meegegaan was op reis. Hij vroeg ons: “hebben jullie al wel eens eerder extreme armoede live gezien?”. Toen we ontkenden sprak hij de bemoedigende woorden: “Oh. Ok. Nou je gaat helemaal stuk.” Toen hij onze geschokte gezichten zag voegde hij eraan toe: “Maar je gaat ook iets van hoop zien.” 

Hij had helemaal gelijk.