De laatste dagen

Woensdag worden we wakker op het Bantanyan eiland, een prachtige plek waar we eerst een dag uitrusten om daarna een dag te werken aan de verhalen van de ambassadeurs. Daarvoor zijn we tenslotte ook mee: om te trainen. Het hotel waar we zitten is eh...hoe zullen we het netjes zeggen, primitief. De kamers zijn benauwd, gedateerd, viezig en gammel. Maar de bedden zijn zacht en die dag uitrusten is heel, heel welkom. We zijn volledig geradbraakt door de jetlag, het intensieve schema maar bovenal door de emoties. 

We maken  met zijn allen een mooi boottochtje langs de eilanden. Vijf dagen na aankomst zitten we voor het eerst te relaxen in de zon en zien we hoe mooi de Filippijnen eigenlijk zijn. Geen vuilnis, lawaai en smog maar ruisende palmbomen en een zacht golvende zee. We lijken wel touristen! Maar hoe we ook genieten van de zachte bries door ons haar en en het warme zeewater: ons hart is nog in de sloppenwijken. Later op de dag bespreken we met elkaar hoe het nu is. We vertellen elkaar over onze onmacht, ons verdriet en onze gedachten. Sommigen zijn heel stil, anderen juist heel emotioneel. Iedereen gaat hier op zijn eigen manier doorheen. Gelukkig is de sfeer goed, en kunnen we ook heel hard lachen met elkaar. 

Donderdag worden we totaal anders wakker (uitgerust!) en vertrekken we naar een nabij gelegen resort om met elkaar te werken aan de verhalen die we hebben verzameld. In een warm lokaal met luid klepperende oude airo’s en een te HARD afgestelde microfoon gaan we aan het werk (gelukkig kunnen we het geluid zelf bijstellen :) 

We duiken met de groep in het fenomeen beeldvorming. Uit onderzoek weten we dat we ons in het Westen maar moeilijk kunnen indentificeren met mensen in ontwikkelingslanden die ook nog eens in extreme armoede leven. We zijn geneigd ons van dit soort vehalen af te keren. Hoe overbruggen we dit gat? Hoe kunnen we de Nederlanders in onze eigen omgeving betrekken bij de mensen die we hier ontmoet hebben? Met dit dilemma gaan we aan de slag en dat levert mooie, eigenzinnige en uiterst persoonlijke verhalen op waar onze ambassadeurs bij terugkomst mee op pad kunnen. We zijn nu al benieuwd naar de opbrengsten!

Onze groep wordt de hele week begeleid door Dianne, een lokale Compassion medewerkster en Val, een voormalig Compassion kind. Val vertelde dat ze nog altijd in een huisje met 11 anderen woont. Ze zegt dat haar droom is om ‘in een huisje als dit’ te wonen, doelend op de hotelkamer waar we zo op gemopperd hebben. We kijken beschaamd naar onze sandalen en zeggen maar even niets. Wat zijn we toch verwend....

Nu nog een laatste avond met elkaar en dan vroeg naar bed om ons klaar te maken voor de langste reis die we ooit gemaakt hebben: eerst 5 uur terugreizen naar Cebu, daarna 12 uur vliegen naar Dubai om na een overstap van 7 uur in 6 uur naar Amsterdam te vliegen. We kunnen er ons nog weinig bij voorstellen.....