Op bezoek bij het Child Survival programma

Vandaag vertrokken we naar een ander Compassion project in Cebu (“PH 926”) waar we een kijkje namen in het Child Survival programma. Dit programma helpt kwetsbare moeders en baby’s overleven. De moeders worden ondersteund bij de bevalling en krijgen les op het gebied van gezondheid, hygiëne en voeding. De projectmedewerkers bezoeken de moeder elke week thuis en volgen de ontwikkeling van de baby. Daarnaast leren de moeders in het programma lezen, schrijven en leren een vak, zodat zij financieel zelfstandig kunnen worden en voor hun gezin kunnen zorgen.

Dus: de bus weer in door het chaotische verkeer van Cebu, om een kleine drie kwartier later te stoppen voor een opnieuw een hele arme wijk. Toen we erin liepen vonden we het een verademing na de dumpsite van gisteren: kronkelende paden met kleine houten huisjes, winkeltjes, waslijnen en overal spelende kinderen. Naast dat het opgeruimder oogde was het ook veel groener. In het midden van deze geimproviseerde wijk staat de hal met een golfplaten dak waarin de HIALSM kerk gevestigd is (kort voor “Holistic International Assembly for Love and Share Ministries” en nee ik verzin dit niet :).

In deze kerk werden we verwelkomd door heel veel jonge vrouwen met heel veel babies. We werden vergast op wederom keiharde muziek (de Fillipino’s houden van LOUD), getuigenissen van vrouwen die in het programma gezeten hadden, een introductievideo en een warm welkom door projectleidster Mercelita Secuya Bacus. Hierna keken we rond in de lokalen van de kerk waarin het programma verzorgd wordt en spraken we met de vrouwen en de projectmedewerkers, stuk voor stuk zo bevolgen als het maar zijn kan. En we knuffelden erop los met alle babies natuurlijk. 

Ook hier werden we vervolgens uitgenodigd voor een zelfbereide lunch. Sommigen van ons probeerden bij het buffet zo charmant en onopvallend mogelijk de echt riskante etenswaren te vermijden omdat er net twee groepsleden ziek geweest waren. “No thank you, i don’t eat fish. Or meat. Or chicken.” (“Really?”) Gelukkig zijn de mango’s en bananen hier verbijsterend lekker en supersafe. Veel fruit gegeten dus. 

Na de lunch gingen we opnieuw op huisbezoek. Natalie bezocht de 24-jarige Rochel, die samen met haar vierjarige dochter, man en haar baby Ayesha bij haar schoonouders inwoont. Baby Ayesha is zojuist in het programma opgenomen en heeft een sponsor gevonden in de zus van een van onze reisgenoten. Rochel en haar gezin woont op een kamer van twee bij twee, in de kamers ernaast wonen haar schoonouders, en haar twee zwagers en hun gezinnen. Totaal rennen er in dit piepkleine huis acht kinderen rond. Rochel vertelt dat ze niets liever wil dan een eigen huis (“15 vierkante meter is al genoeg”) maar legt ook uit dat ze dit niet kan betalen. Haar man werkt in een fabriek waar hij op goede dagen 360 peso verdient, ongeveer 5 euro. Omdat hij bijna drie uur heen en terug moet op de brommer moet hij niet alleen elke ochtend om 3.30 weg en is hij ‘s avonds laat pas terug, maar is hij ook nog eens 200 peso per dag kwijt aan reiskosten. Van de 160 peso die overblijven kunnen ze net het water, de electriciteit en de het eten betalen. Maar soms lukt zelfs dit laatste niet eens. Op deze manier kan Rochel geen huis betalen, dus ze hoopt vurig dat haar man werk dichterbij zal vinden. De sfeer in het huis van haar schoonfamilie is onveilig en vijandig zegt ze. Ze neemt haar kinderen altijd allebei mee naar het project, ze durft ze niet alleen thuis achter te laten. Maar ook hier, ondanks de zware situatie, zagen we een jonge vrouw met een plan, vastberaden om haar lot niet over haar te laten beslissen. En als je haar in de ogen kijkt dan weet je: ze gaat het voor elkaar krijgen, links- of rechtsom. Samen met haar lieve man, haar grote God en een beetje hulp van Compassion.

We eindigden de middag weer in de kerk, waar projectleidster Mercelita ons uitlegde hoe de thuissituatie van veel kinderen in deze buurt is. Wat ons diep raakte was het feit dat naar haar inschatting 60-80% van de meisjes sexueel misbruikt wordt, vaak al op jonge leeftijd. Kleine kinderen laten zich voor een brood en een flesje cola verleiden tot cybersex, simpelweg omdat ze honger hebben. Maar er is ook sprake van prostitutie en incest, dat laatste is volgens Mercelita te wijten aan het feit dat de kinderen meestal geen eigen slaapkamer hebben. Dankzij gesprekken met de ouders, voorlichting aan de kinderen en hulp van ondermeer de politie zijn de meeste sponsorkinderen op het project inmiddels veilig. Maar voor veel andere meisjes in deze wijk is er nog een lange weg te gaan. In de bus terug waren we er stil van. We dachten aan al die beeldschone koppies die we de afgelopen dagen gezien hadden en pinkten een flink stel tranen weg. Dank God voor Mercelita en haar team, powervrouwen die hun gewicht dag in, dag uit in de strijd gooien om deze kinderen te redden uit armoede en onveiligheid. Velen van deze teamleden hebben trouwens zelf een vergelijkbare achtergrond. Dat maakt hen extra vastberaden om ervoor te zorgen dat deze kleintjes niet overkomt wat hen is overkomen. 

Terug in het hotel zijn we uitgeput van de emoties. We duiken maar vroeg ons bed in vanavond, want morgenochtend om 6.00 wacht de bus om ons naar een nieuw project te brengen...