Naar het platteland

 Derde project, derde huisbezoek. De groep werd om 6.00 uur lokale tijd de busjes ingeschoven voor een fikse rit naar het platteland. Het was een opluchting om de drukke vieze stad uit te rijden en nieuw uitzicht te krijgen op groene velden en glimpen zee. Vlak voor aankomst reden we onder een groot spandoek door met ‘Welkom aan de Nederlandse bezoekers’. We hobbelden een groot terrein op waar ontelbaar veel kinderen met vlaggetjes op ons stonden te wachten. Een medewerker vertelde ons later dat de burgemeester hoogstpersoonlijk alle kinderen een dagje vrij had gegeven voor het bezoek. Tussen de erehaag door (iedereen een handje :-)) liepen we omhoog naar een vriendelijk ogend kerkje op een heuveltje. Daar aangekomen volgde een soort kerkdienst met speeches, muziek, preekjes, testimonies, dansjes, PowerPoint presentaties van alle activiteiten sinds 2014, nog meer dansjes, liedjes en speeches. En hard. Heel erg hard. Iedereen denkt natuurlijk dat we enorm overdrijven, maar echt niet hoor. Als bewijs hebben we een video geüpload. Computer op z’n hardst zetten en je oor op de speaker leggen. Zo hard. 

Maar goed, we zijn geen watjes dus we hebben op z’n hardst meegeklapt en en gezongen. Na de dienst mochten we ons tweede sponsorkind Jonathan Pianar bezoeken. Jonathan woont met zijn moeder in een hutje op een modderig terrein tussen de tropische bomen. Na een ritje met de tricycle (soort tuktuk) glibberden we zo goed als we konden door de jungle naar een hogergelegen stuk. Daar vonden we een klein huisje wat we na onze vuilnisbelt ervaring heel proper en georganiseerd vonden. 8 jarige Jonathan woont er met zijn 50 jarige moeder Amalia. Zij is gescheiden van haar tweede man en werkt in een restaurant in de buurt. Hiervoor vertrekt ze ‘s ochtends om 5 uur naar haar werk waarna ze om 5 uur ‘s avonds terugkeert. Dat levert haar zo’n 3 euro per dag op. Vader is niet meer in beeld door drank- en gokproblemen. 

Het was een mooi bezoek. Als cadeautje hadden we o.a. Autootjes meegenomen die heel hard over een baantje schoten. De chauffeur van de bus die ook aanwezig was stond met glimmende oogjes naar de autootjes te kijken. Het liefst was ie aan het tafeltje aangeschoven.

Na ons bezoek met nog heel veel goodbye’s zijn we naar de ferry vertrokken. De komende twee dagen gaan we slapen, beetje bijkomen en dan trainen. De ambassadeurs gaan hier ter plekke aan de slag met hun verhalen zodat ze straks terug in Nederland op ieder mogelijk podium kunnen vertellen over de fantastische kinderen en medewerkers en ouders die we hier ontmoet hebben. Over dat er mensen op vuilnisbelten en in extreme armoede leven. En over hoe dat absoluut onbestaanbaar is.