De eerste dag op het project

Na een nacht bijslapen vertrokken we vanochtend om 9.00 naar het Jesus in Mount Olives Student Center, een project van een locale kerk en Compassion. Het project ligt  aan de rand van een krottenwijk in Cebu en ontvangt elke zaterdag en zondag ruim 300 honderd kinderen in de leeftijd van 4 tot 22 jaar. En wat voor een kinderen!

Ondanks de moeiijke omstandigheden waarin velen van hen leven (alleen de allerarmste kinderen hebben toegang tot het project) werden we met heel veel plezier ontvangen. De kinderen hadden dansjes, liedjes en speeches ingestudeerd en voerden die met een aanstekelijk enthousiasme voor ons op. We waren onder de indruk van de schoonheid en het talent van deze kinderen.          

Na anderhalf uur optredens bezochten we de klassen in het project. Hier leren de kinderen allerlei dingen waar in het reguliere onderwijs geen tijd voor is met 70 kinderen in de klas: talen, sociale vaardigheden, dans- en muzieklessen en natuurlijk bijbelonderwijs. De lessen worden gegeven door een superenthousiaste staff en de kinderen hebben er zichtbaar lol in.

Na een lunch met een compleet geroosterd varken (ja echt) gingen we uiteen in kleine groepen om een aantal huizen van kinderen uit het project te bezoeken. We gingen de dumpsite in, oftewel een sloppenwijk op een vuilnisbelt. Samen met een tolk uit het project voerden we gesprekken met de ouders en de kinderen. Natalie bezocht het vierjarige meisje Shara dat nog maar net op het project zit en verlaten is door haar moeder. Een lief, vrolijk meisje dat nu noodgedwongen bij haar zieke opa en werkeloze oma woont, in een piepklein huisje (twee kamertjes) samen met haar twee tantes, haar oom en haar neefje en nichtje. Haar tante heeft een baan in een fabriek en zorgt financieel voor het hele gezin.

Farah ging op bezoek bij de ouders van Prince (4) en Faith (2). Zij leven op een vuilnisbelt in iets dat niet eens lijkt op een huis. Een gammele constructie van karton en platen is het, waar overal vuil ligt en waar je ook loopt kakkerlakken wegschieten en zwermen vliegen omhoogkomen. Alles is er vies, maar de vader van het gezin wil hier toch wonen omdat hij en zijn vrouw er werken: ze rapen en scheiden vuil voor de kost. We waren diepgeraakt door deze situatie, die in wezen onhoudbaar is. Kijk even naar de video van hun 'huis' dan krijg je een idee. 

Maar wat zo bijzonder is: ondanks de moeilijke omstandigheden is het project echt  een plek van hoop. Je ziet dat kinderen tot bloei komen en kansen krijgen die hun leven voor altijd veranderen. Dat zie je bijvoorbeeld als de oudere kinderen vertellen dat ze studeren, en hun ogen glimmen van trots. Deze kinderen zijn vaak de hoop van een heel gezin.